Miłość zaczyna się tam, gdzie dostrzega
się w człowieku osobę, a nie rzecz, którą można
wykorzystać, a potem wyrzucić. „Do czasu tylko
możemy ukryć egoizm – zmysłów, czy też egoizm
uczuć – w zakamarkach fikcyjnej struktury, którą z
całą tylko dobrą wiarą nazywa się miłością...”







Człowiek posiadający zdolność do miłości postrzega świat i ludzi
„sercem”. Odbiera ciepło innych i dużo ciepła im okazuje. To w
miłości najpełniej realizują się tkwiące w człowieku wartości. W
miłości odnajduje osoba największą pełnię swego bytowania,
obiektywnego istnienia. Przede wszystkim miłość umożliwia mi
poznanie pełnej prawdy o człowieku, dochodzę do głębszego
poznania człowieka.




Istnieje głęboka potrzeba miłości. Nie ma człowieka, który by
nie pragnął kochać. Sęk w tym, że czasem przytrafia się miłość
nieszczęśliwa .....

“... Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego, nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje…”
(Hymn o miłości; 1 Kor 13, 4-8)